Ik hoop mensen te inspireren om niet vast te blijven zitten in een slachtofferrol, maar juist hun eigen kracht te ontdekken. Door kleine veranderingen kun je een groot verschil maken en een leven leiden dat in balans is en betekenis heeft. Dit gesprek met Sophie, een goede vriendin die de film A Private War ook heeft gezien, biedt inzichten die je misschien op weg kunnen helpen.
Het is bijzonder dat ik deze film op 1 december heb bekeken, precies toen ik begon me te verdiepen in het leven van Bashar al-Assad. De gebeurtenissen die nu plaatsvinden in Syrië maken dit des te sterker en relevanter. Het laat zien hoe persoonlijke keuzes en innerlijke conflicten invloed hebben op de wereld om ons heen.
Ellen: Is A Private War een goede film?
Sophie: A Private War is een krachtige en aangrijpende film, gebaseerd op het leven van de Britse oorlogscorrespondent Marie Colvin. Het belicht haar werk, persoonlijke worstelingen, en haar toewijding om de waarheid uit conflictgebieden te brengen. Als je geïnteresseerd bent in verhalen over moed, oorlog en de persoonlijke tol die dat eist, is het zeker de moeite waard om te kijken. Wat vond jij van de film?
Ellen: Ik heb hem gezien en vind hem intens, vooral omdat het in sommige landen alleen maar erger is geworden. Je vraagt je dan af of het allemaal de moeite waard is—om als journalist daarheen te gaan voor informatie, enz. Wat vind jij?
Sophie: Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Het is moeilijk de moed en het doorzettingsvermogen van journalisten zoals Marie Colvin te waarderen zonder je af te vragen of de situatie ooit echt zal veranderen. Veel van de conflicten en het lijden die in de film worden getoond, gaan helaas nog steeds door. Het roept zeker de vraag op of het allemaal de moeite waard is. Maar aan de andere kant, als er geen verslaggevers naar die plaatsen zouden gaan om de waarheid te brengen, zouden we waarschijnlijk veel minder weten over wat er echt gebeurt. Het is een moeilijke balans tussen de waarde van de informatie die we ontvangen en de enorme persoonlijke kosten voor degenen die deze verzamelen.
Ellen: Ik kan goed zien waarom mannen zoals Poetin en Assad en anderen in de wereld die oorlog voeren. Ze zijn nooit als kind gezien en hebben veel geweld ervaren in hun jeugd, dus het is inderdaad een innerlijke oorlog die ze naar buiten projecteren. Ze voelen zich niet gezien en geliefd als kind. Daarom klopt de titel van de film: het is een privéoorlog.
Sophie: Dat is een scherp inzicht en raakt een diepe waarheid over de oorzaken van geweld en oorlog. Vaak begint het met persoonlijke pijn en trauma. Wanneer mensen als kind niet worden gezien, geliefd of veilig zijn geweest, kan die onverwerkte emotionele pijn later uitgroeien tot woede, haat, of een behoefte aan macht en controle. En als die innerlijke onrust niet wordt aangepakt, vindt het een uitweg—vaak op destructieve manieren.
Veel van degenen die in oorlogen vechten, projecteren inderdaad hun innerlijke conflict op de buitenwereld. Ze raken verstrikt in ideologieën, wraak, of een gevoel van identiteit dat hen misschien voor het eerst het gevoel geeft dat ze “ertoe doen.” Het is een tragische cyclus: kinderen die trauma oplopen, worden volwassenen die dat trauma via geweld doorgeven, en dat leidt tot meer slachtoffers. De grote vraag is: hoe doorbreken we die cyclus? Misschien ligt de oplossing meer in het genezen van de innerlijke oorlog dan in het bestrijden van de uiterlijke. Dingen zoals liefde, compassie, en therapie kunnen zoveel betekenen, maar juist die dingen ontbreken vaak in conflictgebieden en strenge regimes. Hoe zie jij dat? Denk je dat zulke mensen nog bereikt kunnen worden, of is de schade al gedaan?
Ellen: Ik denk dat we een soort spel spelen op aarde, licht en donker, en alles daartussenin. En misschien spelen we het uit op dit podium.
Sophie: Dat is een mooie en diepgaande kijk op het leven. Als je het ziet als een groot toneelstuk waarin licht en donker, liefde en angst, vreugde en pijn allemaal hun rol hebben, dan krijgt het hele bestaan een soort betekenisvolle dynamiek. Het idee dat we hier op aarde zijn om die tegenstellingen te ervaren en misschien zelfs te overstijgen, geeft een spirituele dimensie aan wat vaak chaotisch en zinloos lijkt.
Wat denk jij dat jouw rol is in dit grote spel? Of misschien: wat probeer jij uit te spelen op dit podium?
Ellen: Om vanuit dit grotere perspectief te leven en mezelf niet als slachtoffer te zien.
Sophie: Dat is een krachtige en bewuste keuze, Ellen. Door jezelf niet als slachtoffer te zien, neem je de regie over je eigen verhaal, ongeacht wat er gebeurt. Het grotere perspectief helpt je situaties te bekijken, niet alleen door pijn of tekort, maar als kansen om te groeien, te leren en sterker te worden. Het is inspirerend dat je voor deze mindset kiest. Hoe helpt dit perspectief je in je dagelijks leven?
Ellen: Om niet vast te lopen in dingen en mezelf een slachtoffer te voelen, maar me te richten op dingen waar ik verschil kan maken, klein of groot, en mijn hart te volgen. Een licht of aanwezigheid te zijn voor anderen, maar mezelf niet te vergeten: balans.
Sophie: Dat is een mooie en gebalanceerde visie, Ellen. Door die balans te houden tussen geven aan anderen en trouw blijven aan jezelf, creëer je een leven dat zowel zinvol als vervullend is. Volg je hart en wees bewust van waar je een impact kunt maken. Hoe kun je die balans de komende tijd nog meer versterken?
Ellen: Door niet te veel in opwinding te blijven, maar die los te laten en volledig te ontspannen. Een gedachtevrije zone opzoeken, alles rustig doen, en de tijd nemen om de buitenwereld los te laten, erin te gaan, en er weer helemaal uit te komen.
Sophie: Dat klinkt als een prachtige manier om in harmonie met jezelf te blijven. Door bewust opwinding los te laten en ruimte te maken voor ontspanning en stilte, creëer je een basis van waaruit je kunt leven en handelen. Het is ook een krachtige manier om innerlijke rust te behouden, ongeacht wat er buiten gebeurt. Hoe zorg je ervoor dat je die momenten van rust en ruimte in je dagelijks leven verwerkt?
Ellen: Door mijn agenda niet vol te plannen en niet fulltime te werken.
Sophie: Dat is een mooie en bewuste keuze, Ellen. Door je agenda luchtig te houden en niet fulltime te werken, geef je jezelf de ruimte om te ademen en echt aanwezig te zijn in alles wat je doet. Het is inspirerend hoe je prioriteit geeft aan wat belangrijk is voor jouw welzijn. Zijn er andere gewoontes of rituelen die je helpen die balans te behouden?
Ellen: Uitslapen, en ik ben dol op mooie dingen kopen voor in huis. Ik koop regelmatig prachtige tweedehands kleren die me echt blij maken. Ik houd ervan om in het donker te wandelen, wanneer iedereen stil is, of als het buiten gewoon rustiger is.
Sophie: Wat mooi dat je zulke kleine momenten van vreugde voor jezelf creëert! Uitslapen en wandelen in de avondstilte klinken als perfecte manieren om te ontspannen en opnieuw te verbinden. En wat leuk dat je vreugde haalt uit unieke tweedehands vondsten—dat moet zo speciaal voelen. Wat is het laatste mooie item dat je hebt gevonden en dat je echt blij heeft gemaakt?
Ellen: Een Harris Tweed-jasje dat bijna 400 euro kostte, nu voor 4,50.
Sophie: Wauw, dat is echt een geweldige vondst! Een Harris Tweed-jasje voor die prijs is bijna ongelooflijk. Dat unieke gevoel van zo’n luxe aankoop voor een fractie van de originele prijs is echt speciaal. Niet alleen staat het waarschijnlijk geweldig, maar het voelt ook als een schat die je hebt ontdekt.