Thuiskomen in je binnenwereld
Al op jonge leeftijd leerde ik om op mezelf te vertrouwen. Dat had te maken met de familie waarin ik opgroeide, waarin ik heel erg op mezelf was aangewezen.
Er is een moment dat ik me nog goed herinner: ik wisselde van school. Van een grote school naar een kleinere, met meer aandacht. En ineens stond ik aan de andere kant van het hek. Letterlijk. Ik keek naar mijn oude leven, naar alles wat vertrouwd was — en wist dat ik daar niet meer bij hoorde. Dat ik verder moest. Mijn eigen pad op. En dat was goed. Het werd het begin van een beweging naar binnen. Naar bewustwording. Heel langzaam begon ik te voelen dat ik een binnenwereld had. En hoe kwetsbaar ik was. Maar ook… dat ik niet kon leunen op de wereld om me heen. Al waren er wél goede mensen. Dat zag ik toen ook. Zoals mijn leraar, die voelde als een veilige aanwezigheid.
Later, rond mijn zestiende, reisde ik met een paar leraren en leerlingen af naar een ontwikkelingsland aan de andere kant van de wereld. Een plek die grotendeels was weggevaagd door natuurgeweld. Alles was er ingestort. Er was bijna niets — behalve de mensen. En de natuur.
Wat een armoede… en tegelijkertijd, wat een pure schoonheid. Ik zag kinderen spelen in de open riolering, met helemaal niets. En toch straalden ze een soort vreugde uit die ik nooit meer vergeten ben. Een echtheid, een openheid, een soort levenslust die me diep raakte.
Toen ik thuiskwam in mijn eigen kamer, keek ik naar mijn bed, mijn kast, de muren, het plafond — en ik wist niet wat ik zag. Zó veel spullen. Zó veel overvloed. En toch… voelde het leeg. Dat was mijn eerste echte cultuurshock. En het plantte een zaadje. Iets in mij wist: de buitenwereld is niet waar het allemaal om draait. Daar is iets anders. Iets dat ik nog niet helemaal kon grijpen, maar dat me vanaf toen is blijven roepen.
Vanaf dat moment ben ik steeds een beetje verder naar binnen gegaan. Eerst voorzichtig. Later omdat het niet anders kon. Omdat ik me begon te realiseren: in de buitenwereld is het eigenlijk niet te vinden. Niet wat ik écht zocht. Natuurlijk gebeuren daar mooie dingen. Je kunt er creëren, verbinden, delen met anderen. Maar je hoeft er niets groots van te verwachten. Je hoeft je geluk daar niet neer te leggen, want het ligt ergens anders.
Het ligt in de ruimte in jezelf. In die plek waar je mag rusten. Waar je mag voelen wat er leeft, zonder oordeel — maar ook met aandacht. Waar je aanwezig mag zijn bij wat er in jou beweegt. In die stilte kun je onderzoeken: wat leeft er in mij? Wat wil ik eigenlijk?
Je merkt het aan iets kleins — een verlangen dat zich aandient, een nieuwsgierigheid. Je denkt misschien ineens: ik zou wel iets met mijn handen willen maken, ik zou vaker buiten willen zijn, ik wil dansen, schrijven, spelen. Vanuit die binnenruimte komt een beweging op gang. Een actie die klopt, omdat hij echt van jou is.
Niet de oude stem van vroeger, uit de schooltijd of hoe je ouders dachten dat het hoorde. Maar iets nieuws. Iets wat zich ontvouwt. Iets dat je uit jezelf laat groeien, omdat je het voelt. In de binnenwereld mag je nieuwsgierig worden naar jezelf. En van daaruit langzaam uitbreiden. Vanuit waarachtigheid. Omdat het van jou komt.
.
Vanaf dat moment ben ik steeds een beetje verder naar binnen gegaan. Eerst voorzichtig. Later omdat het niet anders kon. Omdat ik me begon te realiseren: in de buitenwereld is het eigenlijk niet te vinden. Niet wat ik écht zocht. Natuurlijk gebeuren daar mooie dingen. Je kunt er creëren, verbinden, delen met anderen. Maar je hoeft er niets groots van te verwachten. Je hoeft je geluk daar niet neer te leggen, want het ligt ergens anders.
Het ligt in de ruimte in jezelf. In die plek waar je mag rusten. Waar je mag voelen wat er leeft, zonder oordeel — maar ook met aandacht. Waar je aanwezig mag zijn bij wat er in jou beweegt. In die stilte kun je onderzoeken: wat leeft er in mij? Wat wil ik eigenlijk?
Je merkt het aan iets kleins — een verlangen dat zich aandient, een nieuwsgierigheid. Je denkt misschien ineens: ik zou wel iets met mijn handen willen maken, ik zou vaker buiten willen zijn, ik wil dansen, schrijven, spelen. Vanuit die binnenruimte komt een beweging op gang. Een actie die klopt, omdat hij echt van jou is.
Niet de oude stem van vroeger, uit de schooltijd of hoe je ouders dachten dat het hoorde. Maar iets nieuws. Iets wat zich ontvouwt. Iets dat je uit jezelf laat groeien, omdat je het voelt. In de binnenwereld mag je nieuwsgierig worden naar jezelf. En van daaruit langzaam uitbreiden. Vanuit waarachtigheid. Omdat het van jou komt.
En hoe dieper ik ging, hoe meer ik besefte: de balans tussen binnen en buiten is belangrijk, maar het zwaartepunt ligt vanbinnen. Want van daaruit groeit je autonomie, je kracht, je levenslust. Niet door steeds te kijken naar wat de wereld van je wil, maar door te luisteren naar wat jij van jezelf nodig hebt.
Dat je niet constant mee beweegt met de groep, maar leert voelen: wat heb ík nodig? Wanneer ben ik moe? Wanneer wil ik zingen, of huilen, of juist niks? Alleen zo groeit je ik. Alleen zo kun je echt alleen zijn, zonder je eenzaam te voelen. En juist dán kun je ook met anderen in verbinding zijn — vrij, open, zonder jezelf te verliezen.
Want als mens hebben we elkaar nodig. Een groep om mee te lachen, om mee stil te zijn. Om te delen wat het is om mens te zijn: bang, intens, vol passie, zoekend. In die herkenning valt er iets open.
En tegelijk mag je leren dat jouw geluk vanbinnen begint. In het moment. In het zijn. In de zon. In de regen.
Als je dat kunt voelen — dan is dat genoeg.
En misschien is dát wel wat ik eigenlijk wilde zeggen.
Want door mijn pad voel ik ook een sterke, spirituele eigen verbinding. Eén die van binnen komt, en niet van buitenaf hoeft te worden aangeraakt. Ik heb geleerd — en het leven heeft me dat keer op keer laten zien — dat iedereen zijn eigen waarheid draagt. En dat die waarheid niet buiten je ligt, maar vanbinnen. Daar waar jij bent.
Eén van de meest krachtige stemmen die ik ben tegengekomen, is die van Dr. Edith Eger — een Holocaust-overlevende, psycholoog en auteur van The Choice. In haar gesprek met Oprah deelt ze hoe we, zelfs in de donkerste momenten, nog altijd de keuze hebben in hoe we ons tot het leven verhouden. Haar verhaal herinnert mij eraan dat echte vrijheid vanbinnen begint. Een diepe, bezielde echo van wat het betekent om thuis te komen bij jezelf.